Ze had het nog wel vier jaar willen doen, maar na de gemeenteraads- verkiezingen stopt Fimke Hijlkema als wethouder.
HAULERWIJK Ze heeft een omvangrijke en actuele portefeuille met onderwerpen als duurzaamheid, bouwen, wonen en water, waarbij duurzaamheid het centrale thema is. Het waren jaren die telden, mede doordat ze ook mantelzorg deed voor haar ouders. Maar de bestuurlijke rit zit er bijna op en dat voelt niet als opluchting. Eerder heeft ze er gemengde gevoelens bij want ze wil graag de dingen afmaken. ‘Gaat het wel goed komen en ga ik me ook vervelen?’, vraagt ze zich af.
Fimke Hijlkema (1956) is in Hemrik geboren en opgegroeid, als kind van een Fries arbeidersgezin. Politiek was verweven in de opvoeding, haar ouders konden slecht tegen onrechtvaardigheid. Hijlkema stapte min of meer in de voetsporen van haar vader, hij bekleedde verschillende bestuurlijke functies. Na de middelbare school (nu Stellingwerf College) ging ze naar het instituut Boerhave voor een opleiding tot directiesecretaresse. Studeren lag niet voor de hand hoewel de ouders er faliekant achter stonden dat de kinderen door bleven leren. ‘Ik zou de eerste zijn in het gezin’.
Samen
Ze korfbalde al op jonge leeftijd, vanaf haar 22e bij VZK in Haule. Op school ontmoette ze op haar zestiende haar partner Anne Hoekstra, het werd de liefde voor het leven. Ze kregen verkering en trouwden en zijn nog steeds samen. ‘We zijn zo ouderwets…’ Sinds 1987 woont het gezin in Haulerwijk. Hijlkema heeft in veel bedrijven haar voetsporen achtergelaten, als directiesecretaresse, beleidsmedewerker, raadsgriffier, statenlid en ze bekleedde vele bestuurlijke functies in het vrijwilligerswerk. ‘Als ik het kunstje kende, moest ik weer wat anders.’
Hijlkema ondervond in haar loopbaan gaandeweg beperkingen door haar opleiding, een hogere opleiding of universitaire studie ontbrak. Ze zocht een passende bijscholing, volgde een 4-jarige partiële opleiding bij de hogere bestuursacademie. ‘Als ik terugkijk, zou ik nu voor politicologie hebben gekozen’, vertelt ze. Het beleidswerk welzijn nam ze daarna voor haar rekening in de gemeente Ooststellingwerf en verderop kwam het raadsgriffierwerk op haar pad bij de gemeenten Groningen, Littenseradiel en Leeuwarden. Ondertussen spijkerde ze zich bij met een opleiding voor het griffierschap. En in 2010 kwam het gemeenteraadswerk erbij in Ooststellingwerf voor de PvdA. Dat Hijlkema geen stilzitter is moge duidelijk zijn.
Hijlkema is dus raadslid sinds 2010. Ze werd toen met voorkeurstemmen gekozen en ging in 2018 voor het wethouderschap: ‘Het voelt als een soort van roeping, je doet het voor de inwoners en voor de partij’.
Pittige portefeuille
Ze zit er nog een paar maanden en geeft toe dat ze een pittige portefeuille had. Helemaal toen bij het wegvallen van een wethouder er nog een paar zaken op haar bordje kwamen. Ook de corona deed er een schepje bovenop waardoor de zaken vertroebelden of plannen bleven liggen., zoals ontwikkelingen op gebied van biodiversiteit ‘De pandemie heeft voor een cultuurverandering gezorgd en relaties verzakelijkt vooral door het wegvallen van de interactie’, zegt Hijlkema. ‘De koffieautomaatgesprekken werden verleden tijd, er werd niet meer gevraagd hoe het met je gaat, of hoe het met je moeder is enzovoort.’ Daarentegen was deze periode met thuiswerken efficiënt, de reistijd verviel, de zoomgesprekken waren zakelijk en to the point. En de ambtenaren hadden veel meer tijd voor stukken te produceren die via de computer de huiskamer binnen vlogen.
De woningbouw, duurzaamheid en het Biosintrum waren aandacht vragende en tijdrovende kwesties. Vrijwel niemand van het politiek bestuur heeft problemen met het Biosintrum, in de beginfase hadden dingen anders gekund maar de optelsom is positief, is de conclusie van de wethouder. Het pand is biobased gebouwd en dat is iets om trots op te zijn. De samenwerking met onderwijs en bedrijfsleven om zo duurzaam mogelijk te bouwen was een verrijkend leerproces voor iedereen.
Het allermooiste van haar baan is dat je elkaar nodig hebt om zaken te realiseren. Strategisch opereren en gezamenlijk tot een oplossing komen is haar drijfveer. ‘Je moet elkaar wat gunnen’.
‘Het fijnst is om met een politieke mix te werken. Het is een kwestie van geven en nemen en respect hebben voor elkaar. Alleen krijg je weinig voor elkaar, je moet het met elkaar doen’, is haar stellige overtuiging. ‘Het is een prachtig vak’.
Achteraf vindt ze het jammer dat het wethouderschap niet eerder op haar pad is gekomen. Acht jaar is een betere periode om de plannen te kunnen verwezenlijken. Maar de leeftijd en gezondheid tellen, haar man is al gestopt met werken en zodoende gaat het roer om. En mocht er in de toekomst een interim klusje voorbijkomen dan zal ze daar haar hand niet voor omdraaien. De vrees dat de verveling toe zal slaan, staat haaks op haar actieve, betrokken rol in de maatschappij.
Tekst en foto’s: Anne Westerhof
